بنام خدا
جمعه 20 فروردین 1389 برای اولین بار غارنوردی کردم. غار خاصه تراش ، اولین (و تنها) غاری است که تا بحال در اون حرکت کردم. البته غار علیصدر رو هم با قایق دیدم اما خاصه تراش یه چیز دیگه بود چرا که همیشه اولینها خاطره انگیزترینها میشن. وقتی به خونه برگشتم ، گزارشی از این غارنوردی رو به همراه عکسهایی که گرفته بودم در وبلاگم منتشر کردم. این گزارش رو میتونید در لینک زیر ببینید:
http://amehrani.persianblog.ir/post/694/
زمانی که داخل غار بودیم ، دوستانی که راهنما و میزبان بنده در این غارنوردی بودند در بخشی از غار که ریزش کرده و قندیلهای شکستهی زیادی با خاک مخلوط شده بود ، چند قندیل رو برداشتند. خودم چیزی برنداشتم. به دوستان هم گفتم بهتره چیزی برندارید اما گفتند اینها شکسته است و داخل خاک رفته و ما به قندیلهای دیوارها و سقف آسیب نمیزنیم.
اون موقع اطلاعی در مورد نحوه حفاظت از غارها نداشتم ولی تمایلی در خودم نمیدیدم که بخوام چیزی به یادگاری بردارم. بیشتر برای عکاسی رفته بودم. وقتی رسیدیم بیرون غار ، یکی از همراهان قندیلی رو که آورده بود به جهت یادگاری به بنده داد. این یادگاری رو پذیرفتم. جوانی بسیار مهربان و با اخلاق و اهل کمشچه بود. جلوی ورودی غار با این قندیل عکس گرفتم. وقتی گزارش این سفر منتشر شد چند پیام دریافت کردم (که در لینک بالا قابل دسترسی است). از جمله دوستی نوشته بود:
درود به دوستان
عکسهای غار زیبا بودند .فقط ای کاش از داخل غار قندیل با خودتون نمی آوردید.میدونید این قندیلها خودبخود دوباره تشکیل ستون یا قندیلی بزرگتر را می دهند.قبل از غارنوردی اص.ل آن را یادبگیرید.
بنده هم در پاسخ نوشتم:
پاسخ: سلام
ممنون از نظر و تذکری که دادین. هر چند که با اصل اینکه نباید اون قطعه سنگ رو با خودم میاوردم با شما هم عقیده هستم اما این نکته رو هم عرض کنم که این سنگ در اثر ریزش سقف فرو افتاده و روی اون رو خاک پوشونده بود. یکی از دوستانم این سنگ رو برداشته بود و اون رو به من داد.
باز هم تاکید میکنم که صحبت شما درسته. بهتر بود که اینکار رو انجام نمیدادم.
با احترام
پس از اون سفر ، چندین بار دیگه به این غار رفتم اما اون تذکر بجا که به بنده داده بودند باعث شد در سفرهای بعدی ، خودم و تمام دوستان و همراهانم نهایت دقت رو بکار میبردیم که حرکت ما در غار ، کمترین مقدار ممکن از جابجایی خاک رو به همراه داشته باشه. در بخشهایی از غار میدیدم که روی خاک بلورها و کریستالهای بسیار ظریف در حال شکل گیری است. اونها رو به دوستانم نشون میدادم و میگفتم برای همین بلورهای ظریف است که نباید حتی خاک رو جابجا کنیم. دریافت یه تذکر مشفقانه و دوستانه باعث شد تا یاد بگیرم و به دیگران هم یاد بدم تا با طبیعت غار چگونه رفتار کنم و رفتار کنند.
امروز و پس از گذشت نزدیک به 6 سال از اون زمان ، دوستانی به بنده خبر دادند عکسی که با اون قندیل گرفتم توسط یکی از همنوردان در کانال تلگرام یکی از گروههای کوهنوردی اصفهان باز انتشار شده و زیرش هم نوشتند:
فاجعه و پدیده سال: جناب آقای علیرضا بوژمهرانی رئیس محترم هیات کوهنوردی استان اصفهان. شکستن استالاگمیتی از غار خاصه تراش و حمل آن به بیرون. قضاوت با شما
خداوند متعال در آیه 51 سوره الذاریات میفرماید: و ذکر فان الذکری تنفع المومنین (و پند ده که مؤمنان را پند سود بخشد). همچنین امر به معروف و نهی از منکر از جمله مهمترین فروع دین ما است. اگر پند و تذکر خرداد ماه سال 90 آن دوست نبود شاید من دیرتر به وظیفه ای که در قبال طبیعت غارها دارم آشنا میشدم. پند و نصیحت مشفقانه و بی غرض میتونه بسیار ثمربخش باشه. کسی که اینچنین نصیحت و راهنمایی میکنه ، ارج و منزلتش نزد دیگران افزوده میشه. اما اگر خدای کرده هدف دیگری در پس این موضوع باشه ، نتیجهی دیگری عاید خواهد شد.
تمایل دارم که فرض رو بر این بذارم همنوردی که این عکس رو باز انتشار داده ، هر چند که واقعیت رو طور دیگری بیان کرده ، اما انشاءالله هدفی جز پند و نصیحت مشفقانه نداشته. فلذا برای این پند دوباره ، از ایشون هم تشکر میکنم.
با احترام
همنورد شما – علیرضا بوژمهرانی