صعود زمستانه چکاد هفت تنان زرد کوه به
ارتفاع ۴۱۸۰ متر به یاد همنوردمان محمد قلانی در تاریخ ۲۳ بهمن لغایت ۲۵ بهمن ماه
۱۳۹۴ برگزار گردید.
چکاد باشکوه هفت تنان با ارتفاع ۴۱۸۰ متر
از کوههای بلند زاگرس بوده و در غرب خط الراس زردکوه واقع است. دامنه های هفت تنان
در اکثر روزهای سال پوشیده از برف بوده و اطراف قله آنرا یخچالهای متعددی احاطه کرده
است. این کوه زیبا را تقریبا از تمامی ارتفاعات زاگرس مرکزی و ازجمله کوههای فریدونشهر
میتوان نظاره گر بود. در هر برنامه ای که به کوههای فریدونشهر صعود میکردیم، هفت تنان
یکی از قله هایی بود که همیشه چشم هایمان به دنبالش بود و همیشه هیبتش را می ستودیم.
در برنامه زمستانه گروه کوهنوردی شاهانکوه،
صعود به هفت تنان را گنجانده بودیم و پیش بینی های هواشناسی منطقه را از هفته های قبل
از شروع برنامه پیگیر بودیم. موج بارندگی ضعیفی در روز پنجشنبه ۹۴/۱۱/۲۲ در منطقه حاکم
بود ولی شب هنگام از منطقه خارج می شد. به همین دلیل، برنامه را از روز جمعه ۱۱/۲۳
ساعت ۳:۳۰ صبح آغاز کردیم و با یک تاکسی از فریدونشهر به سمت چلگرد و روستای شیخ علیخان
به راه افتادیم.
ساعت ۶:۳۰ به شیخ علیخان رسیدیم و بلافاصله
راهپیمایی خود را با کوله های سنگین آغاز کردیم. از رودخانه کنار روستا گذشتیم که خورشید
تیغه های بلند زردکوه را روشن کرد.هفت تنان شکوه خاصی داشت و بسیار دور، و دست نیافتنی
جلوه می کرد. از تپه های کوچک بعد رودخانه بالا رفتیم و چشم اندازی وسیع از برهوتی
سپید را نظاره گر شدیم. دشتی که سنگینی برف آن نفس را در سینه حبس می کرد روبرویمان
بود. هنگامیکه از این دشت پربرف می گذشتیم، گویی که در اقیانوسی از برف شنا می کردیم.
به سمت رودخانه و پل “جه جی” در حرکت بودیم.
ساعت ۹:۴۰ به انتهای این دشت پربرف رسیدیم. در این محل بخوبی مشغول برسی کوه هفت تنان
شدیم. قبلا از دوستانی که مسیر صعود زمستانه هفت تنان را جویا شدیم، پاسخ های متفاوتی
شنیده بودیم. صعود از دهلیز کنار پناهگاه، صعود از دهلیزی که خیلی با پناهگاه فاصله
دارد، مسیر خود پناهگاه و گذر از خط الراس بالای پناهگاه و…. اما کنار پناهگاه اصلا
دهلیزی که بتوان از آن بالا رفت وجود نداشت یا ما فرق دره و دهلیز را نمیدانستیم. تصمیم
گرفتیم که گفته های دوستان را نادیده گرفته و باتوجه به شرایط برف حال حاضر در منطقه،
بهترین مسیر را انتخاب کنیم.
مسیرها را کاملا برسی کردیم. از محلی که
ما ایستاده بودیم و با این زاویه به هفت تنان نگاه می کردیم (تاکید می کنم که با زاویه
دید خودمان) مسیر پناهگاه را با اینکه بسیار طولانی و تیغه های بالای پناهگاه برای
ما ناشناخته بود، اما بدلیل ایمنی برای صعود مناسب دیدیم و این مسیر را انتخاب کردیم.
تذکر: صعود زمستانه از مسیر پناهگاه و تیغه
غربی هفت تنان توصیه نمی شود و دارای خطرات و مسیر های دشوار می باشد.
وارد دره ای که پل جه جی در آن قرار داشت
شدیم. رودخانه ای خروشان با آبی زلال در میان برفها جاری بود و زیر نور خورشید میدرخشید.
حجم زیاد برف باعث تشکیل یک پل برفی زیبا کمی پایینتر از پل جه جی بر روی رودخانه شده
بود که می شد به راحتی از آن عبور کنیم. در هیچ کدام از گزارشهایی که خوانده بودیم
از تشکیل پلهای برفی در این محل صحبتی نشده بود و اکثر کوهنوردان یا از پل جه جی عبور
کرده بودند یا با پوشیدن پلاستیک روی کفشهایشان از رودخانه گذشته بودند.
از روی پل برفی گذشته و آنسوی رودخانه بساط
صبحانه را برپا میکنیم تا از طبیعت اطراف رودخانه هم لذت ببریم . ساعت ۱۱:۱۵ و پس از
صرف صبحانه از شیب های کنار رودخانه صعود می کنیم. هوا ساکن بود و بازتاب برف هم گرمای
زیادی را ایجاد کرده میکرد.
در بالای این شیب نفس گیر به سمت پناهگاه
به راه می افتیم. در اینجا شرایط برف کمی بهتر می شود. از چند تپه عبور می کنیم و بالاخره
پناهگاه که فقط قسمتی از سقف و دیوار جلوی آن از برف بیرون بود نمایان می شود. ساعت
۱:۴۵ بعد ازظهر به کنار پناهگاه می رسیم و برای صرف ناهار و استراحت توقف می کنیم.
از بالای پناهگاه خط الراس کوچکی آغاز می
شود که به پای قله هفت تنان منتهی می گردد. این تیغه با شیب نسبتا تندی آغاز می شود
و خطر ریزش بهمن در ابتدای تیغه محتمل است اما نوارهای صخره ای که از برف بیرون زده
اند به صعود ما کمک می کند. پس از صرف ناهار ساعت ۳ از شیب برفی تند به سمت نوارهای
صخره ای حرکت می کنیم.
با کفشهای دو پوش حرکت روی این صخره های
پرشیب و نوک تیز مشکل است. کوله پشتی های سنگین نیز حرکت و حفظ تعادل را سخت تر می
کند. بالاخره از قسمتهای دشوار تیغه گذشته و تقریبا روی آن مسلط می شویم. ساعت
۵:۳۰ در محلی مناسب و ایمن چادرها را برپا کردیم.
برای فردا چند گزینه داشتیم. میتوانستیم
چادرها را همینجا گذاشته و با کوله سبک به سوی قله برویم اما این تصمیم بدلیل ناشناخته
بودن مسیر، ریسک بزرگی بود. بالاخره تصمیم گرفتیم که با کوله های سنگین از تیغه عبور
کنیم. پس از صرف شام به امید فردایی بدون حادثه، به کیسه خوابهایمان رفتیم.
ساعت ۶صبح روز شنبه ۹۴/۱۱/۲۴ بیدار شده
و کوله پشتی هایمان را می بندیم و پس از جمع کردن چادرها ساعت ۷:۳۰ به راه می افتیم.
هنوز در ابتدای تیغه بودیم و باید شیبهای تندی را صعود می کردیم. در سمت چپ ما دره
ایلوگ پوشیده از برف بود. شکل مسیر تقریبا تکراری بود. یک شیب طولانی را صعود می کردیم
و بعد از فرودی کوتاه دوباره شیب تندی روبرویمان بود. در قسمتی از مسیر مجبور به بریدن
برف در شرایطی خطرناک شدیم که خوشبختانه بدون حادثه از این مسیر گذشتیم.
گاهگاهی از میان تیغه های این خط الراس،
چکاد هفت تنان دیده می شد و با اینکه بسیار ازما دور بود ولی با نمای زیبایش روحیه
مضاعفی به می داد. اما بیشترین روحیه را یاد همنورد فقیدمان، محمد قلانی به ما میداد
که از همان ابتدای برنامه در کنارمان بود و این صعود را به این عزیز تقدیم کرده بودیم.
ساعت ۹:۴۵ در محل مناسبی به مدت یک ساعت
برای استراحت و صرف صبحانه توقف میکنیم و سپس دوباره راهی میشویم.
بالاخره از بلندترین قسمتهای تیغه هم گذشتیم
و از اینجا به بعد مسیر خوبی پیش رویمان بود. کمی جلوتر با کمال تعجب دره ای پهن با
شیبی ملایم در جبهه شمالی این تیغه زیر پاهایمان قرار میگیرد که به راحتی می توانستیم
روز قبل از این دره صعود کنیم و دیگر به سمت پناهگاه نرویم و اینطور بیشتر از نصف روز
را از برنامه جلوتر می بودیم. این دره پهن از محلی که روز قبل هفت تنان را برسی کرده
بودیم دیده نمی شد و ماهم از وجود آن خبری نداشتیم.
ساعت ۲ بعد ازظهر بود و تا غروب آفتاب فقط
۳/۵ ساعت زمان داشتیم. دیگر تمام جبهه شرقی هفت تنان و مسیر صعود را میدیدیم. تقریبا
سه ساعت تا قله فاصله بود. البته اطلاعی هم از شرایط برف نزدیک قله نداشتیم. به هرحال
تصمیم گرفتیم که چادرها را برپا کرده و با کوله های سبک به سمت قله حرکت کنیم. ساعت
۲:۳۰ به سمت قله حرکت میکنیم. پرچمهای راهنما و چراغهای پیشانی را هم همراهمان میبریم.
خوشبختانه شرایط برف مناسب است و به راحتی
مسیر موردنظرمان را صعود میکنیم. قسمتهایی از مسیر را هم با پرچم نشانه گزاری کردیم.
به گردنه ای می رسیم که میتوان از اینجا کاسه شمالی هفت تنان و کرههای بلند زاگرس را
تماشا کرد. قله “دری” درست روبرویمان بود و با گرده های سنگی اش متفاوت تر از همه کرههای,منطقه
جلوه میکرد. شاهان کوه و هشتاد هم شکوهی مثال زدنی داشتند. روی برفهایی که در جبهه
شمالی هفت تنان انباشته بود، شکاف بزرگی ایجاد شده بود که نمای زیبایی داشت.
از یک نقاب برفی بزرگ که از یک سو به دره
ایلوگ و از سوی دیگر به کاسه شمالی هفت تنان منتهی میشد صعود کردیم و بالاخره ساعت
۵ بعد ازظهر بر فراز هفت تنان ایستادیم. آسمانی صاف و آبی و چشم اندازی وسیع از کوهستان
خیال انگیز زاگرس در اطرافمان بود.
